προτεραιότητα

η, Ν

1. το να βρίσκεται κανείς ή κάτι πριν από κάποιον ή κάτι άλλο, το να προηγείται στη σειρά, την τάξη ή τον χρόνο

2. φρ. α) «δικαίωμα προτεραιότητας»

i) το δικαίωμα που έχει κανείς λόγω ανώτερης θέσης την οποία κατέχει ή λόγω προηγούμενων ενεργειών του

ii) το δικαίωμα οδηγού οχήματος που έρχεται από τα δεξιά ώστε να περάσει πρώτος σε διασταύρωση

β) «δρόμος με προτεραιότητα» — ο κεντρικός δρόμος

γ) «δίνω προτεραιότητα σε κάτι» — προτάσσω κάτι επειδή τό θεωρώ σημαντικότερο ή πιο επείγον ή επειδή έτσι υπαγορεύει κάποιος κανόνας

δ) «κανόνας προτεραιότητας»

βιολ. αρχή που διέπει την ονοματολογία ζώων και φυτών και σύμφωνα με την οποία κατοχυρώνεται η λατινική επιστημονική ονομασία ενός γένους ή είδους που πρωτοδιατύπωσε ένας ζωολόγος ή βοτανολόγος, αρκεί να είναι σύμφωνη με τους κανόνες.

[ΕΤΥΜΟΛ. < προτεραῖος. Η λ., στον λόγιο τ. προτεραιότης, μαρτυρείται από το 1850 στον Π. Αργυρόπουλο].